3 mei - Hamilton Loomis & Band (Blues) in Laken

‘Noem een zanger en hij heeft een hart voor bluesmuziek’. Terwijl het publiek voor het begin van de set van Hamilton Loomis alvast gaat opwarmen achter de bibliotheek van Laken, waar zich een heuse donkere, groovy zaal bevindt, perfect geschikt voor dit soort gelegenheden, schaaft organisator Winne Penninckx mijn algemene muziekcultuur bij. Led Zeppelin, The Rolling Stones, … allemaal zijn ze op een gegeven moment hun mosterd bij de blues gaan halen, relatief eenvoudige, van oorsprong Amerikaanse muziek met twaalf maten en drie akkoorden.

Blues hier, blues daar

Dat eenvoud geen synoniem hoeft te zijn met monotoon staat buiten kijf. Juist omdat er zo weinig vastomlijnd is in het genre, zijn de mogelijkheden tot variatie legio. De invulling die ze eraan geven,  hangt heel sterk af van de locatie: in het zuiden van de Verenigde Staten bijvoorbeeld, zal de muziek al sneller met Mexicaanse invloeden doordrenkt zijn dan hier in Europa. Hier- Pennickx haalt de jonge band Ganashake als voorbeeld aan- zal het dan weer sneller gebeuren dat je af en toe een streepje rock te horen krijgt tussen de blues door.

Twelve points go to ...

Dat plaats van ‘acte’ zo bepalend is, maakt het des te interessanter dat er grensoverschrijdende organisaties als the European Blues Union bestaan. Zij organiseren wat Penninckx ‘Het Eurovisiesongfestival van de bluesmuziek’ noemt en richten met hun initiatieven de aandacht op een genre dat men al eens kan onderwaarderen. De oudere generatie heeft de weg naar de bluesmuziek dan al gevonden, bij de jongeren ligt dat vaak moeilijker. ‘Misschien’ oppert Penninckx ‘omdat ze massa-evenementen en het samenzijn met vrienden prefereren boven de pure muziekbeleving’

Ik vraag hem naar die landen die er tijdens de European Blues Challenge zoal uitspringen. Dat blijkt geen eenvoudige vraag. Blues is al lang niet meer voorbehouden voor de Angelsaksische landen. Zelfs in de Himalaya worden bluesconcerten georganiseerd! Ook in de lage landen is er geen vinger op te leggen. Nederland is al een tweetal jaar langer bezig met een opwaardering van deze muziekstijl, maar het is niet omdat de Belgen daardoor wat achter lijken te lopen dat ze minder talent in huis zouden hebben. Zeker in en rond Antwerpen zou er volgens Penninckx heel wat potentieel huizen.


Een sax, een drum, twee basgitaren en veel sfeer

Hamilton Loomis’ variatie op het genre is er vooral één waarin hij blues mengt met funk. Hij en zijn bandleden, allemaal Texanen, met uitzondering van de tweede bassist, Kent Beatty uit Louisiana, hebben er duidelijk zin in. Ze zijn een Europese tournée gestart waarin ze op 30 dagen tijd niet minder dan 24 optredens zullen aandoen. Dat ze op een lijst met amateurkunstenaars zijn terechtgekomen schrijven de organisatoren toe aan toeval, maar een beetje promotie is mooi meegenomen natuurlijk. Er is immers een pad te effenen en een leemte te vullen.

Bij het weerklinken van de eerste bastonen van Loomis’ gitaar laat het iets oudere publiek zich niet helemaal gaan, maar heupwiegt en glimlacht het dat het een lieve lust is. Ze genieten zichtbaar. De toon is gezet en zal later nog ongeremder worden. Ook op het podium hebben ze er duidelijk plezier in. Loomis probeert niet om in z’n eentje de show te stelen, maar pakt uit met zijn getalenteerde muzikanten: zeker saxofonist Fabian Hernandez en drummer Ryan Cortez kunnen op veel bijval rekenen. De stukken op mondharmonica die Loomis tussen het zingen door voor zijn rekening neemt maken het geheel compleet. Ik ben alvast verkocht.

Meer...

Voor wie zich ook aan de blues wil wagen: neem gerust eens een kijkje op de site van de Brussels Blues Society, of gooi al de nu al geplande vakantiedagen om en kom in juli naar het bluesfestival van Peer. Loomis Hamilton staat er samen met tal van andere getalenteerde bluesmuzikanten op de affiche!