De WAK-vlag in Gent wappert op de hoek van de New Orleans- en de Glasgowstraat. De straatnamen geven ons meteen het gevoel op een buitenlandse stage te zijn en brengen ons in vakantiestemming. Het hoeft er niet te druk aan toe te gaan voor het publiek hier, gewoon losjes en plezant. In een hoek van de tuin is een man bloemen aan het verplanten, aan een picknicktafel krijgen kinderen een vlindergezichtje aangemeten. Binnen playbackt het Cabaret les fous er op los op het blingblingpodium. En tussendoor sneukelen de mensen cupcakes, profiteroles of pastasalade. Of ze roken een sigaret en overzien het geheel.
'We doen iets als we goesting hebben'
Zo ook Jan Delvaux, deel van het sociaal geïnspireerde kunstenaarscollectief OXOt. Alles wat we hier zien maakt deel uit van hun grotere missie vezekert hij ons: hoe informeler het er hier aan toegaat, hoe beter. Voor het volk dat hier op deze zondagnamiddag bijeengekomen is, is er dan ook geen catering voorzien. Iedereen heeft iets meegenomen, en proeft van de gerechten van de anderen. Allemaal vrienden onder elkaar. Is dat geen mooi uitgangspunt om de drempel naar kunst te verlagen? Delvaux strijkt even over zijn kale hoofd en gaat verder ‘ Oorspronkelijk waren we van plan om met OXOt zo’n drie tot vier keer per jaar iets te organiseren, maar nu willen we er geen cijfer meer op plakken. We doen iets als we goesting hebben’.
Van creatieve therapie tot surrealistische schilderkunst
En nu hadden ze er wel zin in. Ze sprongen mee op de kar van de WAK, richtten lokelen in als creatieve ateliers en vulden het doolhof aan gangetjes en lokalen in het gebouw met zelfgemaakte schilderijen. Her en der liggen ook prijslijsten klaar, zodat de bezoekers de pronkstukken uit de tentoonstelling mee huiswaarts kunnen nemen. Verleidelijk voor sommigen, want de emoties waaraan deze schilderijen rijk zijn, vormen een meerwaarde. Sommige werken zitten, met hun brede penseelstreken en diepzwarte keluren zelfs zo vol sentiment dat ze bijna tragisch zijn. Zou het er voor iets tussen zitten dat de meeste exemplaren gemaakt zijn door mensen met een verleden in de psychiatrie? En dat ze met schilderen begonnen zijn als creatieve therapie? We hopen in ieder geval voor de makers dat de schilderijen de deur uitvliegen. Er zitten enkele pareltjes tussen- het werk van Jo Monsaert doet soms zelfs denken aan Salvador Dalí - die niet zouden misstaan in menig Vlaamse huiskamer.
Ode aan fotograaf Caroline
Helemaal op het einde van de gang van schilderijen komen we in een roze tent van voile terecht. Hier zal Tentheater spelen. Dit tweekoppige gezelschap van Patrice en Céline brengt voor iedere bezoeker, groot of klein, een hoogst persoonlijke voorstelling. Voor WAK-fotograaf Caroline brengen ze een ode, de volgende bezoekers krijgen dan weer iets helemaal anders voorgeschoteld, waarin actrice Céline eerst pretendeert de zetels te komen afstoffen om vervolgens in een tirade los te barsten met de stofzuigerslang als microfoon. Deze dames zijn duidelijk thuis in de wereld van het improviseren. Wie meer wil of hen toevallig gemist zou hebben, kan hen deze zomer ook aan het werk zien tijdens de Gentse Feesten. Hun website in de gaten houden is de boodschap!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten